Magdalena Heydel, Obecność T.S. Eliota w literaturze polskiej, Fundacja na rzecz Nauki Polskiej, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego 2002.
Tematem książki jest obecność T.S. Eliota w polskiej literaturze XX w., szczególnie zaś proces przenikania poezji i myśli krytycznej dzieła autora "Ziemi jałowej" do poezji polskiej oraz do eseistyki literackiej, a następnie konteksty, w jakich jego obecność się ujawniła. Autorka zajmuje się konsekwencjami, jakie dialog z Eliotem miał dla kształtowania się twórczości autorów współtworzących szeroko rozumiany nurt metafizyczny w powojennej poezji polskiej. Zagadnienia te zostały omówione na przykładzie analizy związków z dziełem Eliota w twórczości poetyckiej Czesława Miłosza, Tadeusza Różewicza i Jarosława Marka Rymkiewicza oraz w eseistyce literackiej Ryszarda Przybylskiego i Jarosława Marka Rymkiewicza. Tłem analiz jest zarys recepcji twórczości autora "Ziemi jałowej" w Polsce w latach trzydziestych (szkice Wacława Borowego i przekłady Józefa Czechowicza), czterdziestych (dyskusja wokół tomu "Ocalenie" Miłosza) i sześćdziesiątych (pierwsze książkowe edycje dzieł Eliota w Polsce oraz kształtowanie się w polskiej poezji i krytyce koncepcji współczesnego klasycyzmu.